Ես շնորհակալ եմ իրեն, ինքը ամեն ինչ անում է ինձ համար: Ես զգում եմ, թե ինչքան շատ է սիրում, թե ինչպես են աչքերը փայլում ինձ տեսնելիս:
Ես զգում եմ իրենից, ինձ եկող սերը:
Ամեն ինչ անում է ինձ դուր գալու համար, դեմ է գնում իր սկզբունքներին, ես գիտեմ, ինձ ասած յուրաքանչյուր խոսքի մեջ անկեղծություն կա: Ես հավատում եմ իր տված յուրաքանչյուր խոստումին: Բայց...
Բայց ես իրեն չեմ սիրում, չեմ կարողանում սիրել:

Ցավոք, ներումս ուշացած էր,
Ո՞ւմ էր պետք այն, որ անիմաստ էր,
Ուժերս սպառվել են, հոգնել եմ արդեն,
Չեմ կարողանում էլ այսպես ապրել:

Միասին էինք, թվում էր, թե ամեն ինչ շատ լավ է, որ մենք երկուսս էլ երջանիկ ենք և մեզ ոչ ոք չի կարող և չի համարձակվի բաժանել: Բայց դա ինձ միայն թվում էր, դրանք միայն պատառիկներ էին, որոնք մեկ վայրկյանում անհետացան: Եվ գիտե՞ս, թե երբ անհետացան, այն ժամանակ, այն վայրկյանին, երբ դու ինձ կանչեցիր հանդիպման: Մենք նստեցինք մեր նստարանին և դու ինձ ասացիր, որ չես սիրում, որ սխալվել ես՝ կարծելով, թե իբրև սիրում ես ինձ և պատրաստ ես կյանքդ կապել ինձ հետ...