Միասին էինք, թվում էր, թե ամեն ինչ շատ լավ է, որ մենք երկուսս էլ երջանիկ ենք և մեզ ոչ ոք չի կարող և չի համարձակվի բաժանել: Բայց դա ինձ միայն թվում էր, դրանք միայն պատառիկներ էին, որոնք մեկ վայրկյանում անհետացան: Եվ գիտե՞ս, թե երբ անհետացան, այն ժամանակ, այն վայրկյանին, երբ դու ինձ կանչեցիր հանդիպման: Մենք նստեցինք մեր նստարանին և դու ինձ ասացիր, որ չես սիրում, որ սխալվել ես՝ կարծելով, թե իբրև սիրում ես ինձ և պատրաստ ես կյանքդ կապել ինձ հետ...

Վերջին նամակ: Վերջին խոսքեր: Վերջին հույզեր: Առաջին, ո՚չ, վերջին սեր: Վերջին տողեր:

Կյանքը մարդուն տրվում է մեկ անգամ և ստիպում ապրել նրան լիարժեք՝ ճիշտ կյանքով, որպեսզի ճանապարհին խոչընդոտներին հանդիպելու ժամանակ՝ կյանքին չմեղադրենք անարդար լինելու մեջ: Յուրաքանչյուր վայրկյան, յուրաքանչյուր րոպեն կարող է լինել քեզ համար ճակատագրական: Մենք ապրում ենք իրական կյանքում՝ անորոշության մեջ: Անորոշություն՝ հարաբերական հասկացություններով: Հասկացություն, որ յուրաքանչյուր ոք հասկանում է յուրովի: Ոչ ոք չի ցանկանա, որ կյանքը հենց իր նկատմամբ դաժան գտնվի, պատժի ամենադաժան ցավերից մեկով: